Door omstandigheden kan zomaar alles veranderen, waardoor je leven er ineens totaal anders uitziet. Dat weet jij mogelijk als geen ander.
Natuurlijk weet ook ik dat uit ervaring. Op het moment dat de arts de woorden uitsprak dat ons kleine meisje niet geopereerd kon worden, veranderde alles. En in september dit jaar merkte ik het opnieuw. Op een totaal ander vlak. Een stuk onschuldiger en minder intens. Maar desondanks had het een flinke impact.
Herstellen is topsport
Het is ergens in de tweede helft van september als ik naar twee streepjes op een positieve test staar. Ik kan het niet helpen dat ik moet lachen. Wie had gedacht dat ik nog eens met een positieve test in handen zou staan? Al had ik déze positieve test dan liever niet gehad. Meer dan twee jaar ontsprongen we de dans, maar nu bleek het echt: corona hit the building. En niet te zuinig ook, zo zou ik een week later ontdekken.
In eerste instantie dacht ik nog: even verkouden en dan zijn we er weer. Maar twee dagen later lag ik volledig plat. Als ik een halfuur rechtop zat, gedroeg mijn hoofd zich alsof ik zojuist in zo'n wilde schommelbank in Walibi had gezeten. Liggen en veel slapen was het enige wat werkte. Niks geen series of films kijken, niks 'even lekker bijkomen', maar vooral mijn lichaam ruimte geven om haar werk te doen.
Na twee dagen plat, wist ik wat ik te doen had.
Mijn agenda moest leeg.
Balend verzette ik al mijn afspraken.
Geen idee wanneer ik weer zou kunnen.
De Dag van Liefde en Rouw moest ik verplaatsen.
Ik veegde twee dagen leeg.
Drie dagen.
Een week.
Nadat mijn agenda leeg was, ging ik weer liggen. Mijn hoofd tolde van de inspanning. Met tien minuten naar een scherm staren was ik al ver over de grenzen van mijn lijf heen. En ik had een stuk meer gedaan dan dat. Maar goed, alles was verzet. Ik lag er klaar voor: ik kon herstellen.
Vertrouw op de uitkomst
Echt, de naïviteit.
Hoe kon ik het denken?
Op dag vijf of zes hoorde ik mezelf jankend van frustratie tegen mijn wederhelft tekeer gaan.
Ik had toch mijn agenda leeg?
Ik lag toch plat?
Waarom werd het dan niet minder?
Alsof ik mijn herstel kon afdwingen...
En langzaam viel het kwartje.
Ineens herinnerde ik me weer die les die ik leerde na het overlijden van Aimée.
Alles loslaten.
Vertrouwen op de uitkomst.
'Alles komt goed, wat goed ook is', was ons motto. Ik greep terug op die gedachte. Eindelijk liet ik los. Echt los. Ik zou het wel zien. Alles zou goedkomen, wat goed ook was.
Er verdween nog een week aan afspraken uit mijn agenda.
Mijn laptop bleef grotendeels dicht.
Heel voorzichtig bouwde ik op. Tien minuten schermtijd. Vijftien minuten. Twintig soms. Verder kwam ik niet. Ik liet het los. Hoewel spannend, vertrouwde ik dat mijn lichaam het zelf zou aangeven.
Dwing herstel niet af
De weg terug bleek een stuk langer dan verwacht. Ik deed bijna acht weken over wat ik in drie dagen had hopen te doen. En nee, dan heb ik nog geen klagen. Maar het bepaalde me wel bij een heel belangrijke les: herstel dwing je niet af.
Ook rouw dwing je niet af.
De tijd die rouw duurt, het 'gemak' waarmee je het pad loopt: je dwingt het niet af.
Het daagt je uit te vertrouwen op de 'alles komt goed, wat goed ook is'.
Je hoeft alleen vandaag.
En morgen zie je verder.
En weet je wat zo fijn is?
Je hoeft dat pad niet alleen te lopen.
Kom eens een digitaal bakkie doen. Kennismaken.
Ontdekken waarin jij wat steun kunt gebruiken.
In de individuele begeleiding kijken we samen naar waar jij staat. Wat jij nodig hebt op jouw pad. Handvatten om vorm te geven aan rouw en leven. Met vertrouwen in de uitkomst: dat jij weer leven toevoegt aan je rouw. Ik nodig je van harte uit om eens kennis te maken. Want samen loopt vaak fijner dan alleen.
Reactie plaatsen
Reacties