Hoe geef je vorm aan rouw? Hoe geef je betekenis aan een groot verlies? Veel prachtige initiatieven op het gebied van rouw, troost en steun zijn ontstaan uit ervaringsverhalen. Op mijn blog wil ik ruimte geven aan deze ervaringsverhalen. Elk mens rouwt op geheel eigen wijze en elk mens geeft op eigen wijze vorm en betekenis aan verlies.
Vandaag lees je het verhaal van Marlieke. Zij startte stichting Hanne als eerbetoon aan hun prachtige dochter Hanne, om zo andere ouders met zo'n groot verlies licht en steun te brengen.
Foto: NG Photography
"Ik herken me niet in alle fases van rouw"
"Hanne maakte ons voor het eerst ouders. Bij 41 weken zwangerschap stopte haar hartje, de nacht voor ik waarschijnlijk ingeleid zou worden, plotseling met kloppen. Op dat moment was niet bekend waarom. Alle controles waren altijd goed gegaan. Twee dagen later beviel ik uiteindelijk middels een keizersnee van onze prachtig dochter. Haar handjes en haar teentjes zo mooi, ze was volmaakt van top tot teen. Alleen ze ademde niet...
Na de dood van Hanne stortte ik mij volgens mij zo compleet als mogelijk in rouw. Ik heb gelezen, geschreven, geschilderd, gezongen, een fotoboek en collage gemaakt en vast nog van alles wat ik nu vergeet.
Ik herken me niet in alle fases van rouw. Het ongeloof duurde heel kort en de ontkenning heb ik voor mijn gevoel helemaal overgeslagen, het was gebeurd en ik kon het niet terugdraaien. Hanne bleek uiteindelijk overleden als gevolg van Defective Placental Maturation, kortgezegd een placenta-defect aan het einde van de zwangerschap. Kwaad zijn we op niemand geworden, ook niet toen bleek dat er in het ziekenhuis dingen waren misgegaan. Ik had niet het gevoel dat kwaad worden me iets zou brengen. Bovendien zullen we nooit weten of het zou hebben uitgemaakt als het anders was gegaan. Natuurlijk waren er reacties die me woedend maakten, maar gelukkig waren dat er maar weinig. Eigenlijk wilde ik vooral veel met Hanne bezig zijn. Lezen over het verlies van een baby, schrijven over onze tijd samen, liedjes bedenken, zingen voor haar en de herinneringen aan haar op een mooie manier tastbaar maken en bewaren. Eigenlijk ben ik vrij snel in actie geschoten en heb ik betekenis willen geven aan Hanne’s dood."
Foto: Stichting Hanne
Schrijven betekende veel voor me
"Schrijven heeft op meerdere manieren heel veel voor mij betekend. Voor Hanne had ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, daarom ben ik bij het begin van de zwangerschap van Hanne direct gaan schrijven. Omdat ik het spannend vond en omdat ik het leuk vond om herinneringen voor haar vast te leggen. Toen ik hoorde dat Hanne niet meer leefde, ben ik gelijk verder gegaan met schrijven. Dat voelde wel heel dubbel, aangezien ze alle herinneringen die ik voor haar had opgeschreven nu niet zou lezen. Al hoopte ik dat ze mijn gedachten die ik opschreef kon horen. Het was confronterend om op papier te zien dat al die toekomstdromen niet uitkwamen, maar het gaf ook houvast. Een manier om te bevatten wat er echt allemaal gebeurd was.
Na het afscheid van Hanne heb ik het verslag van ons verblijf in het ziekenhuis opgevraagd, aangezien er stukken uit mijn geheugen ontbraken. Door middel van dit verslag heb ik uitgeschreven hoe het allemaal was gegaan, vanaf het moment dat we aankwamen in het ziekenhuis tot het moment dat we weer vertrokken. Het voelde fijn dat zo elk moment samen met Hanne op papier vastgelegd was.
Ook daarna ben ik doorgegaan met schrijven. Juist omdat er geen nieuwe herinneringen met Hanne komen is het zo fijn om alle kleine details op te kunnen schrijven, zodat de herinneringen niet verwateren. Het opschrijven en teruglezen gaf ook het gevoel van orde in alle chaos. Daarnaast was het heel fijn om ons verhaal te kunnen delen via mijn blog. In het begin was het heel emotioneel om mijn verhaal in levende lijve te doen en was het ook moeilijk om het steeds opnieuw te moeten vertellen, terwijl ik het ook moeilijk vond om met mensen in gesprek te gaan terwijl ik ons verhaal had 'overgeslagen'. Dankzij de blog hoorde ik soms na een paar woorden al dat mensen op de hoogte waren en het hadden gelezen. Weten dat ze het verhaal van Hanne kenden en wisten hoe ik me voelde, was voor mij erg fijn en gaf rust.
Naast het schrijven van ons verhaal schreef ik ook veel gedichtjes en liedjes. Die hielpen bij het verwoorden van mijn gevoel en zorgden tegelijk ook voor een fijne bezigheid tijdens mijn verlof. Het was op de een of andere manier een fijne afleiding, terwijl ik toch met Hanne bezig was. Ook nu is schrijven soms nog fijn, om opnieuw te laten blijken dat Hanne nog altijd doorleeft in ons hart en om haar naam te kunnen blijven noemen."
Betekenis geven door stichting Hanne
Stichting Hanne biedt ouders die hun baby (gaan) verliezen een memorybox.
"We kunnen niet altijd voorkomen dat andere ouders dit overkomt, maar we kunnen ze wel steunen op dat moment. Na het verlies van Hanne las ik veel; verschillende boeken en blogs, ik wilde alles lezen. Wij hadden voor de geboorte van Hanne de rust en tijd om te beslissen hoe we bepaalde zaken wilden, maar ik las dat dit lang niet voor iedereen zo was. Op een Australische website zag ik een memorybox. Zo ontstond het idee om een memorybox samen te stellen met daarin verschillende spulletjes om tastbare herinneringen te maken met je kindje en om daarnaast een informatieboekje en website te maken om ouders te informeren. Gelukkig wilden mijn ouders en schoonmoeder graag helpen om mijn ideeën te verwezenlijken.
Hanne kreeg een knuffelolifantje mee in haar kistje. Naar aanleiding van dat knuffelolifantje tekende ik een olifantje als logo voor de stichting. Daarvan maakte een lotgenootje een logo en afbeelding voor de memorybox. De memorybox werd uiteindelijk gevuld met spulletjes waarvan wij denken dat ze van waarde kunnen zijn: twee knuffeltjes, een dekentje, twee armbandjes, een theelichthouder en een dagboekje. Voor het informatieboekje zocht ik contact met lotgenoten en zorgprofessionals. Zo ontstond er een boekje waarin ouders handvaten krijgen aangereikt die hen kunnen helpen bij de keuzes die ze moeten maken gedurende de tijd met hun kindje. De stichting schenkt deze dozen nu kosteloos aan verschillende ziekenhuizen, die ze aan ouders geven die een baby (gaan) verliezen.
Door de stichting geef ik betekenis aan het overlijden van Hanne. Dankzij de stichting blijft haar naam voortbestaan en kan ik op een positieve manier met haar bezig zijn. Door de stichting geef ik aandacht aan Hanne en tegelijkertijd helpen we andere ouders bij het verlies van hun baby door een memorybox."
Foto: Stichting Hanne
Wat wil je meegeven aan anderen over rouw?
Aan ouders wil ik meegeven: kies waar jij je fijn bij voelt, je kunt het niet meer overdoen. Probeer als het je lukt je gevoelens te delen met anderen. Als ze niet weten hoe jij je voelt, kunnen ze er ook geen rekening mee houden en het is voor de buitenwereld gewoon heel moeilijk om te beseffen hoe jij je voelt. Verder hoop ik echt dat jij ook weer gelukkig mag worden, dat ben ik zelf inmiddels ook weer. Het heeft jaren tijd nodig gehad en het gemis en het verdriet om Hanne zullen blijven, maar ze heeft me ook heel veel gebracht. Door haar besef ik des te meer wat ik allemaal wel heb om dankbaar voor te zijn.
Aan de omgeving wil ik meegeven: probeer niet voor de ander in te vullen wat hij/zij fijn vindt en laat ouders vrij om te kiezen hoe ze het willen doen. Elke ouder gaat anders om met het verlies van een kind. Verliest je kind, broer of zus, vriendin of collega zijn of haar kind, vraag dan wat ze fijn vinden. Willen ze dat je komt? Willen ze rust? Willen ze erover praten of juist liever niet? Vinden ze het fijn als je eten of boodschappen langsbrengt of zitten ze daar niet op te wachten? Weten ze het allemaal even niet, vraag dan niet steeds hoe het gaat, maar laat weten dat je ze niet vergeten bent, dat je aan ze denkt. Zo weten ze, als er weer behoefte aan contact is, dat jij er voor ze bent en dat je het niet vergeten bent. Kom je er echt niet uit wat je moet zeggen of vragen, vertel dan eerlijk dat je niet weet wat je moet zeggen en luister vervolgens ;-).
Marlieke, dank je wel voor jouw openheid en het prachtige werk dat je voor ouders doet door Stichting Hanne. De naam van jullie prachtige dochter zal nog lang genoemd worden!
Wil jij de kracht van schrijven ervaren bij rouw? In het online programma Schrijf je Rouw ga jij op zoek naar wat rouw voor jou betekent. Eerst laagdrempelig kennismaken? Kijk dan eens naar de minicursus Schrijven en Rouwen of download het gratis e-book.
Reactie plaatsen
Reacties