Tijd. Heb jij er wel eens bij stilgestaan wat een bijzonder begrip dat is, tijd? Vandaag wil ik het even met je hebben over dat bijzondere verschijnsel.
Want objectief gezien kunnen we vaststellen dat een dag 24 uur heeft. Zeven dagen vormen samen een week en 52 weken een jaar. Objectief gezien duurt zo'n jaar dus wel een tijdje. Ik bedoel, 365 dagen is best veel, toch?
Maar tijd doet iets geks...
De tijd kan kruipen. Tergend langzaam gaan als je in de wachtkamer van de arts zit en niet weet wat je zo te horen krijgt in de spreekkamer.
De tijd kan vliegen, als er zoveel te doen is en je elk moment benut.
De tijd kan tussen je vingers doorglippen, als je weet dat je gaat verliezen en elke seconde onherroepelijk nooit meer terugkomt.
De tijd kan zowel lang duren als tóch voorbijvliegen, als iemand na het bericht dat hij zal overlijden nog een tijd leeft, langer dan verwacht, en de dood dan toch nog ergens onverwacht komt.
Je kunt de tijd wel voorbijkijken als je je eenzaam voelt.
Je wilt aan de wijzers van de klok hangen als je de liefde viert.
De tijd kan rauw zijn, als ze ons het samenzijn niet gunt.
De tijd kan genadig zijn, als ze een rauwe wond voorzichtig herstel biedt.
En door gaat de tijd...
Tijd. We kunnen in elk geval stellen dat het een bijzonder iets is. Om te vervloeken en te koesteren, te haten en lief te hebben. Je hele leven is een soort dans met de tijd.
Verlies of rouw telt niet in tijd
Ik werk nog een tijd (heb je 'm weer) door, maar de scholen hier sluiten eind van deze week. Dat roept bij mij elke keer weer melancholie op. Weer een jaar voorbij. Een jaar! Ik kan het amper geloven. Op dit moment vliegt de tijd. Waar hij zeker ook gekropen heeft, zo net na het overlijden van Aimée, toen ik al blij was dat ik de volgende dag weer haalde. Ik telde destijds in uren. Daarna in dagdelen. Dagen. Het heeft lang geduurd voor we een week vooruit konden kijken. Laat staan dat we iets voor volgende maand konden plannen. En inmiddels stel ik met verbijstering vast dat het afgelopen jaar gewoon voorbijgevlogen is en we in ons hoofd al bezig zijn met een verbouwing die volgend jaar plaatsvindt.
Als het gaat om verliezen, om missen, om afscheid nemen, dan tel je niet in tijd. Terwijl die tijd in de wereld om je heen wel telt. Als het drie maanden geleden is, dan wordt het weer tijd om... Als het twee jaar gelden is, dan... We koppelen criteria aan tijd. Maar ons hart telt niet in uren, dagen of jaren. Ons hart telt in liefde.
Probeer dit eens...
Toch is één ding is voor altijd veranderd. Met die melancholie over een voorbijgevlogen jaar komt sinds het overlijden van Aimée altijd het besef. Die belangrijke vraag: hoe besteed ik de tijd? Hoeveel tijd is kwaliteit? Hoeveel geniet ik van het leven en de liefde? Klopt het wat ik doe? Zijn de verhoudingen juist? En ja, je mag tijd verknoeien. Alsjeblieft zeg. Knoei. Je zou knettergek worden als je alles alleen maar goed mag doen. Hou op. Maar je mag ook af en toe weer bijsturen.
Dus nodig ik je uit om nu een moment rustig te gaan zitten.
Adem rustig in en uit.
Sluit je ogen.
En stel jezelf de vraag: waar wil mijn hart tijd voor maken?
Doe iets met het antwoord.
En onthoud: je mag altijd bijsturen. Elk moment. Elke dag.
Masterclass met workshop over de rariteit van tijd
Ik heb iets heel tofs. In september geef ik in De vRouwclub een masterclass én workshop over tijd. Over wat er met de tijd gebeurt als je verliest. Waarom jouw tijd ineens anders lijkt te tellen dan die van de wereld om je heen. Wordt interessant én je kunt er zelf op een hele leuke manier mee aan de slag. Zorg dat je erbij bent. Je schrijft je in via De vRouwclub. Op dit moment profiteer je nog van een bizarre openingsprijs. Zorg dat je er op tijd bij bent, want er staan mooie dingen op het programma!
Reactie plaatsen
Reacties