Alles komt goed... Pardon?

'Het komt goed' klinkt zo cru

'Het komt goed!' We zeggen het soms zo makkelijk. En dat kan pijnlijk aankomen. 'Het komt goed', klinkt cru, als je in het nieuws ziet hoe Peter R. de Vries overleed als gevolg van de aanslag op zijn leven.

'Het komt goed', klinkt ongepast als je ziet hoe in Duitsland, België en Limburg mensen geconfronteerd worden met de grootse gevolgen van het stijgende water.

'Het komt goed', klinkt rauw, als ik een Belgische ondernemer huilend op tv hoor vertellen dat zijn zaak drie jaar open is en hij in die drie jaar een verbouwing en een coronasluiting heeft doorstaan en nu als klap op de vuurpijl zijn hele zaak vol water heeft staan.

'Het komt goed', klinkt waardeloos, wanneer je weet dat iemands partner aan de laatste fase van zijn of haar leven begonnen is en de grote stilte gaat volgen.

'Het komt goed.' Ik vond het nogal heftig wanneer mensen dit zeiden na het overlijden van Aimée. 'Het komt goed.' Hoe dan? Het zou nooit meer goedkomen, niet écht. Ons allerliefste, allermooiste meisje kwam nooit terug. Er was geen goed. Toch?

En toch geloofden we erin...

En toch waren wij de mensen die op de uitvaart van Aimée dat ene liedje draaiden. Dat liedje waarvan die ene zin cru, rauw en ongepast klonk. Maar dit liedje, daar hielden wij ons aan vast. We trokken ons eraan op. Dit liedje vertelde alles wat nodig was om samen om te vallen en erop te vertrouwen dat we op een dag weer zouden opstaan. Ooit. Die ene dag. Als we konden zeggen: 'Het is goed.' 

Zij lag daar in haar mandje in die grote kerk, doodstil. De kou van de dood was in elke cel van haar kleine lijfje gekropen. Het kille nooit meer verspreidde zich door de kerk. Straks zouden we haar wegbrengen, voor die allerlaatste keer. En terwijl wij daar zaten, hielden we elkaar vast, terwijl die ene regel door de kerk rolde:
  

"En als liefde maar blijft winnen,
komt het allemaal wel goed."
 

Het liedje van Daniël Lohues, in deze versie gezongen door Paul de Leeuw, was zo troostend. Buiten was het ijskoud. Een paar kilometer verderop wachtte haar laatste plekje rustig tot zij zou komen. En in de kerk klonken de woorden uit dit lied:
 

"Zolang de lente maar blijft komen
en dan de zomer
dan de herfst
Als de winter maar blijft dromen
van nieuwe bladeren aan de bomen
Zolang de maan gewoon blijft zorgen
voor het zilveren licht en eb en vloed
En als liefde maar blijft winnen
komt het allemaal wel goed"

Het lied werd onze wegwijzer in rouw. Het gaf een vreemd soort vertrouwen, een rust, het was ons lichtje in die donkere tijd. We zagen uit naar die 'goed', ook al hadden we geen idee hoe het ooit zou kunnen.

Die dag, op de begraafplaats, nadat ik met mijn kleine meisje in het graf gestapt was en er alleen weer uitkwam, omhelsden we elkaar. Verscheurd van de pijn legden we onze voorhoofden tegen elkaar. 'Als de liefde maar blijft winnen...', fluisterde Maurice, 'dan komt het allemaal wel goed', antwoordde ik, mijn stem dik van tranen. 

In de weken die volgden wandelden we heel wat in de winterkou. We zagen hoe er geen blad meer aan de bomen te vinden was. Zou er ooit nog leven inkomen? Ik had geen telefoon of muziekinstallatie nodig om bij elke stap in dat koude, kale bos dit lied te horen. De seizoenen zouden elkaar afwisselen. Na die koude winter zou er een voorzichtig voorjaarszonnetje doorbreken. Zouden de sapstromen weer op gang komen en zouden er net als elk jaar weer groene knoppen in de bomen verschijnen. En hoewel het er nu nog niet naar uitzag, zou over een paar maanden deze kale bomen veranderd zijn in een knalgroene, levendig bos. 

Was de pijn minder? Nee. Was de rouw minder rauw? Nee. Was het bij tijd en wijle moeilijk om elkaar te vinden? Ja. Maar de liefde bleef winnen. En het kwam goed. Goed? Ja. Het kwam goed.

Want wat is goed?

Nu, ruim drie jaar na het overlijden van Aimée, durven we tegen elkaar te zeggen dat het goed is. Want wat is goed? Is goed dat alles weer heel is? Dat alles weer klopt? Dat het imperfecte verdwenen is? 
Is goed als er geen barstjes en scheuren meer zijn? Is goed als er geen tegenslag of pijn in het leven is? Wat is goed?

Voor ons is het nu 'goed'. Goed is niet heel, goed is niet perfect, goed is niet zonder pijn. Maar goed draagt wel een vorm van acceptatie in zich. Het accepteren dat de seizoenen elkaar opvolgen. Het accepteren dat het leven zijn wendingen neemt en dat wij daar soms verdraaid weinig over te zeggen hebben. Accepteren dat kinderen geboren worden en rauw genoeg soms ook weer overlijden. Accepteren dat het leven in golven blijft bewegen, dat tegenslagen niet uitblijven, maar dat het leven tussen die golven door zo enorm waardevol is om te leven! Omdat de liefde wint. De liefde voor onszelf, voor het leven, voor elkaar. De liefde voor ons andere kind. De liefde voor de natuur, die steeds opnieuw de cyclus van het leven weerspiegelt. Maar ook, en misschien wel het meest, de liefde voor dat kleine meisje dat niet langer fysiek aanwezig is, maar door de liefde nooit verdwijnt en aanwezig zal zijn zolang alle mensen die haar gekend hebben nog op deze aardbol zijn, omdat ze meegedragen wordt.

Hebben wij dit zonder slag of stoot geaccepteerd? Konden wij zonder hobbels op de weg zeggen 'Alles is goed?' Nee. Mens, ik heb geschopt, geschreeuwd, geslagen, gejankt. Ik heb hulp gezocht en ontzettend veel "innerlijk werk" verzet. En toch staan we weer. Kijken we elkaar aan en spreken uit: 'Het is goed zo'. Op een vreemde manier is het goed. Omdat goed niet heel en niet perfect is, maar omdat goed de liefde is die altijd wint.

Ik wil je daarom in deze blog 'ons' liedje kado doen. Draai het stuk, net zolang tot je langzaam voelt: Als de liefde maar blijft winnen, dan komt het allemaal wel goed. Wat goed ook moge zijn...