Missen. Als rouw je leven binnenkomt, is missen wel zo'n beetje de tweelingbroer die hij meeneemt. Rouw en missen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Missen neemt de ruimte in. Het pakt ruimte in je leven, je hart en kruipt voelbaar in elke vezel van je lijf. Het afwezige is ineens zo voelbaar aanwezig.
Maar wat is missen precies? Toon Tellegen, auteur van prachtige metaforische verhalen, laat het Mier in Het vertrek van de mier zo mooi verwoorden: 'Missen is wat je voelt als iets er niet meer is.' Van Dale doet een mooie duit in het zakje met: 'Met spijt of verdriet voelen dat iets dierbaars er niet meer is, iets wat je nodig hebt of graag hebt.'
En zo zit missen in honderdduizend dingen. Missen is niet alleen de persoon in zijn geheel die niet meer in jouw leven is, die zijn of haar letterlijke plaats niet meer inneemt. Missen zit in nooit meer die glimlach, nooit meer die aanraking, nooit meer het opsnuiven van een geur. Nooit meer het geluid van voetstappen, nooit meer een typische kuch, nooit meer die ene, irritante gewoonte.
Foto: Mooiste Momenten Fotografie
Missen is er op zoveel momenten
Op het moment dat Aimée overleed, voelde ik een heftige pijn op mijn borst, het voelde alsof mijn hart letterlijk scheurde. Zo was het ook met het missen in die eerste maanden. Het missen deed letterlijk pijn in mijn lijf. Ik voelde haar afwezigheid in mijn lijf. Regelmatig had ik het benauwd, had ik steken rondom mijn hart, benam de pijn van het missen me letterlijk de adem. Het missen was op die manier lichamelijk voelbaar.
En het missen was er op zoveel momenten. Bij het wakker worden, wanneer het besef doordrong dat ons meisje nooit meer terugkwam. Tijdens het ontbijt. Tijdens het sporten. Bij het werken. Na de koffie. Bij het naar bed brengen van het kind dat er nog wel was. Tijdens al die momenten waarop we niets hoefden te doen, tijd die vrij was voor haar flesjes, luiers en knuffels. Bij het naar bed gaan. De leegte droop uit de muren en de stilte kroop door de kamers van ons huis. Te stil. Te leeg. Zij miste.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Missen verdwijnt niet, het verandert
En nu? Nu zijn we een hele tijd verder. Zij is niet vergeten. Aimée is langzaam opgegaan in alles wat we doen, in alles wat we zijn. En gek genoeg mis ik haar niet zo vaak meer. Niet echt. dat klinkt misschien vreemd. Misschien wel onwerkelijk als je pas jouw dierbare verloor of juist het missen nog in alle hevigheid voelt. Het is niet dat ik nooit meer verdrietig ben, niet dat de pijn nooit meer aanwezig is, maar het missen is veranderd.
Het voelt alsof Aimée langzaam steeds dieper in mijn hart slijt, in mijn wezen, in elke vezel van mijn zijn. Alsof ze langzaam opgaat in wie ik ben. Haar niet-aanwezig zijn is in de afgelopen jaren vanzelfsprekender geworden. In ons huis voelt het niet alsof ze mist. Overal in ons huis zijn stukjes Aimée terug te vinden. In mijn werkkamer, ooit haar kamer, bewaren we haar spulletjes en ik zweer je dat de lichtheid die zij bracht nog altijd voelbaar is in deze ruimte. Die lichte, sprankelende energie in deze ruimte is zó fijn.
In ons huis zijn we een drie-eenheid geworden, waar een vierde onzichtbaar omheen danst. Haar naam hoeft niet genoemd, om toch voelbaar aanwezig te zijn. Maar net zo makkelijk is ze onderdeel van het meest doorsnee gesprek aan de ontbijttafel.
Liefde blijft altijd
Ik mis Aimée niet zo vaak meer. Niet echt. Er valt niet zo veel te missen, nu ze in elke vezel van mijn lijf voelbaar is, nu haar fysieke aanwezigheid overgegaan is op een niet-fysiek, maar altijd voelbaar aanwezig zijn.
Het is haar liefde, de sprankeling, het leven dat zij meebracht, wat ik in elke vezel van mijn lijf voel. En ja, ik mis dat kleine meisje in mijn armen, haar geurende babyhuid, haar kriebelende haartjes tegen mijn kin. Ik mis de eigenwijze peuter die ze nu had moeten zijn. Maar mijn liefde voor haar groeit nog steeds. En de liefde die zij voor ons voelde, die we zagen in de blik van haar heldere oogjes waarmee ze afscheid van ons nam, is niet weg. Die liefde blijft altijd. Het is die liefde die haar deel maakt van mij en van de mensen om ons heen aan wie zij die liefde gaf, die deze liefde gevoeld hebben. Het is die liefde waardoor het missen steeds minder als missen voelt. Ik heb haar nog. De kunst is om haar niet vast te willen houden.
Dus ik kan niet zeggen dat het missen ophoudt, minder wordt, verdwijnt of vervaagt. Ik kan wel zeggen dat het langzaam verandert, onderdeel wordt. Inslijt - tot je het verdraagt.
Schrijven heeft mij vanaf dag 1 geholpen om grip te krijgen op rouw. Wil jij ervaren wat schrijven voor je kan betekenen en hoe je dat aan kunt pakken? Probeer gerust eens de minicursus of stap in Schrijf je Rouw. Liever eerst kennismaken? Download het gratis e-book, waarin je alles over het programma leest én een aantal schrijftips vindt!
Reactie plaatsen
Reacties