Nog ver voor ik zwanger was, wisten we hoe we haar zouden noemen, onze eerste dochter. We waren er al uit op de derde date. Het begon met een geintje. In een ietwat jolige en vooral verliefde bui bedachten we namen, voor het geval we ooit samen kinderen mochten krijgen. Een aantal jaren later waren we nog steeds samen én ontmoetten we ons eerste kindje. Het was een zoon. De jongensnamen die we tijdens die derde date opperden, haalden het allemaal niet.
Ruim een jaar later was ik opnieuw zwanger. Het bleek een meisje. We wisselden een blik van verstandhouding en wisten het direct: de naam van toen, die is voorbestemd voor dit kind. Soms weet je iets tot in het diepst van je vezels. Dit was zo’n moment. Haar naam zou Aimée zijn. Een naam die zou verwijzen naar de liefde waarin ze ontvangen werd.
Geen naam bleek passender dan de naam die ze kreeg. Ze was een bundeltje pure liefde, zoals ze daar lag in onze armen. Tevreden knorrend keek ze de wereld in. Ze kende geen haast, ze kende amper ongeduld. Dat in tegenstelling tot haar broer, die na zijn geboorte direct wist wat hij wilde: eten. En rap een beetje. Nee, zij leek alle tijd van de wereld te hebben.
Het was gezichtsbedrog. Ze had niet alle tijd. Wel benutte ze alle tijd die ze had. Vier weken later overleed ze aan de gevolgen van haar hartafwijking. Wat restte waren herinneringen én haar prachtige naam, die ons niet enkel meer herinnerde aan de liefde waarin ze ontvangen werd, maar ook aan de liefde waarin ze losgelaten werd.
Noem de namen van hen die gemist worden
Na haar overlijden realiseerde ik me voor het eerst hoe ontzettend waardevol het is om namen hardop te blijven noemen. Namen van hen die al ‘oet de tied’ zijn, zoals ze in Twente zo mooi zeggen. Kort na een overlijden worden ze nog regelmatig genoemd. Maar naarmate de tijd verstrijkt, worden hun namen steeds minder genoemd. Gaat het gesprek steeds vaker over hoe het jou weer vergaat in het leven en klinkt de naam van de persoon die je mist steeds minder vaak. En dat terwijl juist het noemen van die ene naam kan zorgen dat je hart weer even al die liefde en al die bijzondere momenten voelt. Die naam, waarbij je hart een klein sprongetje maakt zodra je hem hoort.
Het is waardevol om de namen van hen die 'oet de tied' raakten te blijven noemen. Kijk eens om je heen, naar de mensen die iemand missen. Welke namen zijn al een tijdlang niet meer hardop uitgesproken? Welke naam mag weer eens klinken? Noem hun namen eens in aanwezigheid van hen door wie zij gemist worden. Laat weten dat hun dierbaren in gedachten zijn. Na vijf maanden, zeven jaar of veertig jaar. Spreek de namen hardop uit. Herinner hen. En voel dan eens heel bewust de liefde, de glimlach of de emotie die deze namen teweegbrengen.
Het zijn niet zomaar namen. Het zijn geliefden, ouders, kinderen, broers, zussen, dierbare vrienden. Door hen hardop te noemen, laat je weten dat zij niet vergeten worden. Dat zij nog altijd aanwezig zijn. Onzichtbaar verbonden.
Reactie plaatsen
Reacties